Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2016

Παίζοντας τις κουμπάρες.





Ξεπέρασε τις προσδοκίες η χθεσινοβραδινή (11/2/16) παράσταση στην Βουλή των Ελλήνων.

Μια παράσταση άξια για το West End, και όχι για την ψωροκώσταινα της πλατείας Συντάγματος.

Είχε τα πάντα: Αίμα, δάκρυα, πόνο, όρκους πίστης, αλλά και ένα happy end με την επιστροφή στο μαντρί του «για πάντα ασυμβίβαστος» βουλευτή Αχαΐας  κ. Νικολόπουλου.

270 βουλευτές (ο Βούδας απείχε) διασταύρωσαν τα ξίφη τους, με στόχο το τηλεθέαμον κοινό, γνωρίζοντας ελπίζω, ότι το Σύνταγμα της χώρας (άρθρο 15.2) χρησιμοποιεί την φράση «αποκλειστική αρμοδιότητα» για τον έλεγχο των ΜΜΕ από το ΕΣΡ.

Ότι και αν ειπώθηκε χθες βράδυ στην Βουλή είναι σίγουρο ότι μοναδικός σκοπός του ήταν να συσπειρώσει τους εναπομείναντες οπαδούς των συστημικών κομμάτων.

Και η παράσταση συνεχίζεται:

Γύρω στα 17 τρακτέρ θα παρελάσουν το απόγευμα στο κέντρο της Αθήνας, συνοδεία περιπολικών, αποκλειστική χορηγία του ΚΚΕ και του αγροτοπατέρα κ. Μπούτα, από το διαχρονικό μπλόκο της Νίκαιας.

Το σύστημα έχει ήδη αρχίσει να βάζει χαλινάρι στα υποζύγιά του.

Μολότοφ, σπασμένα τζάμια, κάποιες συλλήψεις, μια μεγαλειώδη διαδήλωση είναι ανεκτά από το σύστημα. Αλλά μέχρι εκεί.

Ούτε οι αγρότες θα κερδίσουν, ούτε και το νομοσχέδιο για τα κανάλια θα εφαρμοστεί.

Άλλωστε ο κ. Poul Thomsen του IMF μόλις χθες ζήτησε άλλα 9 δις και πρέπει να βρούμε τρόπο να τα δώσουμε.

Τι διάολο περήφανη χώρα είμαστε;


Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2016

Γενοκτονία.



Δύσκολα μπορεί να ερμηνεύσει κάποιος την εμμονή, ενός αρκετά μεγάλου ποσοστού των Νεοελλήνων, σε αυτό που λέμε φιλανθρωπία των Εταίρων.

Την στιγμή μάλιστα που στην χώρα μας, αργά αλλά με σταθερά αυξανόμενους ρυθμούς, συντελείται μια πραγματική γενοκτονία.

Και όσο και αν ο όρος «γενοκτονία» δείχνει με την πρώτη ανάγνωση άδικος για την άρχουσα τάξη της χώρας αλλά και για τους εταίρους, δεν αποδίδει τίποτε περισσότερο από την αλήθεια.

Επιπρόσθετα μέτρα για το 2016, ζήτησαν οι Θεσμοί, την στιγμή που η χώρα απειλείται μέχρι και με έξοδο από την συνθήκη Σέγκεν.

Ώδινεν όρος και έτεκε μυν.

Η χώρα έχει χρεωκοπήσει. Πούλησαν-πουλάνε τα ασημικά και τώρα ήλθε η στιγμή του καθενός από εμάς.

50-60-80-99% του εισοδήματος στην Εφορία. Αυτά είναι τα λύτρα που πρέπει να πληρώσεις αν θέλεις να σε αφήσουν να φυτοζωείς.

Γιατί όταν δουλεύεις μόνο για το καθημερινό φαγητό, παύεις να ζεις, παύεις να είσαι άνθρωπος.

Και το αύριο; Ακόμα πιο σκοτεινό. Για το 2050 είναι προγραμματισμένο να φύγουν οι Θεσμοί ( Βαρουφάκη εσύ και τα βαφτίσια σου), αλλά λόγω της Ελληνικής φιλοξενίας θα τους έχουμε για ακόμα πιο πολλά χρόνια.

Μέχρι το 2050. Αυτό αφήνει η γενιά μας στα παιδιά της.

Χρέος, μιζέρια, απάθεια και έναν μισθό της τάξης των 400€, προ φόρων, για να κάνουν οικογένεια.

Αλήθεια υπάρχει αρκετό λίπος στην Ελληνική κοινωνία, αν όχι για τα εγγόνια τουλάχιστον για τα παιδιά της;

Και για πόσο θα μπορούν να ανεχθούν να μένουν σε μια χώρα αδύναμη να αντιδράσει.

Η γενιά μας έκανε λάθη, μπορεί και όχι. Σημασία όμως έχει το αποτέλεσμα.

Και το αποτέλεσμα είναι αυτό που θα αφήσουμε στα παιδιά μας.

Αν φοβάσαι πως θα σε συντρίψουν αν σηκωθείς, μην σηκωθείς για σένα, σήκω για τα παιδιά σου.

Μην αφήσεις η δική σου δειλία να γίνει ο εφιάλτης στην ζωή τους.



Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2016

Το σχοινί.





Δεν θα απεργήσουν αύριο (4/2/16 ημέρα γενικής απεργίας) οι πρατηριούχοι υγρών καυσίμων στο νησί της Ζακύνθου.

Δεν τα βρήκαν, λέει, δεν συμφώνησαν.

Και όποιος δεν έχει σταθεί στην πόρτα εκλιπαρώντας για έναν πελάτη, αποζητώντας ένα 50euro ώστε να πληρωθεί η επιταγή, σίγουρα δεν μπορεί να τους καταλάβει.

Φυσικά βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος.

Φυσικά δεν είναι μόνο το 50euro.

Είναι ο ανταγωνισμός, ο εγωϊσμός του Έλληνα αλλά και η απογοήτευση από όσα συμβαίνουν σήμερα.

Είναι όμως και κάτι άλλο που δεν φαίνεται.

Είναι το σχοινί, το σχοινί που φαντάζει ασήκωτη αλυσίδα.  

Το σχοινί που ο καθένας από εμάς είναι δεμένος.

Ένα σχοινί που πλέκεται αόρατο από την στιγμή που αρχίζουμε να περπατάμε τον κόσμο.

Πλέκεται για την ασφάλεια μας, αλλά σιγά-σιγά αντιπροσωπεύει ότι είμαστε.

Και συνήθως χαρακτηρίζει το χειρότερο από το είναι μας.

Είναι το σχοινί που στοιχειώνει την αδυναμία μας, την πίστη ότι μπορούμε, είμαστε ικανοί για κάτι καλύτερο.  

Το σχοινί που μας μετατρέπει σε συνετούς σκλάβους.



Φίλοι...