Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2015

Ακαδημία Αθηνών.




Αντιπρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών εξελέγη ο Λουκάς Παπαδήμος.
 
Με την ευκαιρία της εκλογής του κ. Παπαδήμου στην Αντιπροεδρία του Ανώτατου Πνευματικού Ιδρύματος της χώρας μπήκα στον πειρασμό να μάθω λίγα περισσότερα για τον Οίκο, αυτόν, του πνεύματος. 

Έμαθα λοιπόν ότι


Η Ακαδημία διοικείται σύμφωνα με τον Οργανισμό της (Ν 4398/1929 ΦΕΚ 308 τ. Α' 1929), όπως αυτός τροποποιήθηκε από μεταγενέστερες νομοθετικές διατάξεις. Το Προεδρείο της Ακαδημίας αποτελείται από τον Πρόεδρο, τον Αντιπρόεδρο, τον Γενικό Γραμματέα, τον Γραμματέα επί των Πρακτικών και τον Γραμματέα επί των Δημοσιευμάτων. Πρόεδρος της Ακαδημίας γίνεται αυτοδικαίως ο Αντιπρόεδρος του προηγούμενου έτους. Ο Αντιπρόεδρος εκλέγεται από τα τακτικά μέλη της Ακαδημίας κατά την πρώτη συνεδρία της Ολομελείας του Δεκεμβρίου κάθε έτους με μυστική ψηφοφορία. Ο Γενικός Γραμματεύς και οι δύο Γραμματείς εκλέγονται ανά πενταετία τον τελευταίο μήνα πριν από τη λήξη της θητείας τους από τα τακτικά μέλη.
Η θητεία του Προέδρου είναι ετήσια, ενώ του Γενικού Γραμματέως και των δύο Γραμματέων πενταετής. Ο Πρόεδρος, ο Αντιπρόεδρος, ο Γενικός Γραμματεύς, οι δύο Γραμματείς και οι τρεις Πρόεδροι των Τάξεων συγκροτούν τη Σύγκλητο, η οποία έχει αρμοδιότητα σε όλα τα διοικητικά και τα οικονομικά ζητήματα της Ακαδημίας. Οι συνεδριάσεις της Συγκλήτου, στην οποία προεδρεύει ο Πρόεδρος της Ακαδημίας, είναι μυστικές.


Ο κ. Παπαδήμος λοιπόν Αντιπρόεδρος της Ακαδημίας για το 2016  το 2017 Πρόεδρος, και οι συνεδριάσεις της Συγκλήτου μυστικές.  

Χρόνια τώρα το internet βουίζει για τις μυστικές συνεδριάσεις των Rosicrucian, της λέσχης Bilderberg ή και των  Ελευθεροτεκτόνων. 

Γιατί ψάχνει τόσο μακριά;
Να λοιπόν το πνευματικό διευθυντήριο της χώρας

Και δεν υπήρχε κάποιος σε αυτήν την χώρα που να μην θεωρεί πως και οι Ακαδημαϊκοί, η διανόηση του τόπου δεν έχουν οικογένεια, δεν έχουν ανάγκες. 

Ίσως όμως  θα έπρεπε να υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα κονδύλια του ΕΣΠΑ και την αξιοπρέπεια. 

Ανάμεσα στον Δάσκαλο και την άποψη επί πληρωμή.  

Πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις.
Υπάρχουν πνευματικοί άνθρωποι που αγωνίζονται για κάτι περισσότερο από το παντεσπάνι. 

Είναι όμως μειοψηφία, και μάλιστα τόσο μικρή που ο μέσος πολίτης θα τους κολλούσε εύκολα την ρετσινιά του γραφικού. 

Και το φαινόμενο δεν είναι σημερινό.
Η Ελλάδα είναι μια από τις (πολλές) χώρες που το πολιτικό κατεστημένο, απαιτεί, και πετυχαίνει, την πλήρη υποταγή κάθε φωνής στις ορέξεις του. 

Η επιστήμη η διανόηση, υποχείρια σε πολιτικές, οικονομικές, και κομματικές σκοπιμότητες.

Το νερό ζέει αλλά ο βάτραχος συνεχίζει να νοιώθει άνετα.

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015

Υπακούωντας.




Δεν ξέρω κανέναν που να μην νοιώθει συγκλονισμένος από την σφαγή στην Πόλη του Φωτός. 

Ακούστηκαν πολλά και θα ακουστούν ακόμα περισσότερα.
«Διαπολιτισμικός πόλεμος», «τρομοκρατικό κτύπημα», «επιθέσεις αυτοκτονίας», «απειλή», «φονταμενταλιστές». 

Αλλά σήμερα δεν θέλω να μιλήσω, να γράψω για μίσος, αλλά ούτε και για αγάπη.

Σήμερα θα γράψω για όλους όσους θα ταφούν χωρίς μοιρολόγια, σε ανώνυμους τάφους στα περίχωρα του Παρισιού. 

Σήμερα θα γράψω για τους δράστες αυτής της φρίκης, γιατί…. κάπου εκεί νοιώθω να τους μοιάζω.

Αναγνώστες ενός και μόνου Βιβλίου, γνώστες μιας και μόνης Αλήθειας, υπηρέτες μιας και μόνης Αρχής.

Θυσίασαν την ζωή τους για μια ιδέα, που ήταν και είναι, θεμελιώδης για την κοινωνία στην οποία ζούσαν.
Κάτι που κάνω και εγώ, καθημερινά. 

Πέθαναν, λέει, με το διαβατήριο στην τσέπη, για να ξέρει ο κόσμος, η κοινωνία, η οικογένειά τους, οι σύντροφοί τους ποιοι ήταν. Για να δείξουν πως δεν δείλιασαν, για να αποδείξουν πως εκτέλεσαν το καθήκον τους.

Κανείς μας δεν μπορεί να ξέρει, να φανταστεί, πόσο βαρύ ήταν το όπλο και το τζάκετ που κουβαλούσαν. 

Κανείς μας δεν μπορεί να φανταστεί πως μπορεί ένα χωριατόπαιδο, ένας νεαρός μικροαστός, μια κοπελιά γεμάτη ζωή να κοιτάνε το πλήθος και να πυροβολούν χωρίς δισταγμό. 

Τι άραγε να έχουν φυτέψει στην καρδιά και την ψυχή αυτών των παιδιών;
Μάλλον ότι έχουν και στην δική μου. 

Όπως  εγώ, έτσι και ο τζιχαντιστής οριζόμαστε από Αρχές, ορκιζόμαστε και υπακούμε σε αυτές. 

Αρχές που υπόσχονται γενναιόδωρη ανταμοιβή σε περίπτωση υπακοής και σκληρή τιμωρία για τους ανυπάκουους, τους μη προσαρμόσιμους. 

Εκείνος αιματοκύλησε το Παρίσι, είχε την άδεια, είχε την εντολή.
Εγώ νομιμοποιώ και αποδέχομαι τον εξανδραποδισμό μου. 

Δυο πιόνια, στην ίδια σκακιέρα. 


Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015

32 νεκροί.



32 οι απώλειες, τις τελευταίες μέρες,  στον ακήρυκτο πόλεμο που μαίνεται εδώ και μήνες στο Ανατολικό Αιγαίο. 

Και οι τηλεοράσεις μιλάν για θύματα ναυαγίων. 
Χάσανε την αξία, χάσανε την έννοιά τους οι λέξεις. 

Φτάσαμε να ονομάζουμε ναυάγιο την βύθιση ενός σαπιοκάραβου με εκατοντάδες ψυχές πάνω του.
Δεν είναι ναυάγιο είναι ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ. 

Και ο άνθρωπος που τράβηξε την σκανδάλη, ο κατ’ εξοχήν δολοφόνος, πίνει τσάι στην απέναντι ακτή. 

Τσάι και μερικές φορές ουίσκι, γιατί τα λεφτά είναι πολλά. 

Πόσοι ταλαιπωρημένοι διέσχισαν το πέλαγος τούτο το καλοκαίρι; 300-500.000;   Χ 1000$ έκαστος, το κεφάλι που λένε, μας κάνουν κάπου 300 μύρρια και μάλιστα αφορολόγητα.   

Και υπάρχει κάποιος κύριος εκεί στην απέναντι ακτή που πετάει βρέφη από τον 4ο όροφο και άπαντες στον πολιτισμένο κόσμο έχουν την απαίτηση η χώρα μου να τα πιάνει στον αέρα. 

Και ο Σουλτάνος; Αυτός δεν ξέρει τίποτε. Εκατοντάδες φεύγουν καθημερινά οι σαμπρέλες από τις ακτές της γείτονος αλλά οι πάντες πιστεύουν πως είναι κρουαζιερόπλοια. Διακοπές προς τον θάνατο για χιλιάδες απελπισμένους. 

Τι κρίμα όμως.
Μαζί με την χώρα-βρυκόλακα των Βαλκανίων και η δική μου πατρίδα, έχει μερίδιο ευθύνης σε αυτήν την τραγωδία. 

Ήταν η δική μου χώρα που μισόκλεισε το μάτι σε όλους αυτούς τους κυνηγημένους, λέγοντας πως σαν ναυαγοί θα συναντούσαν λιγότερες δυσκολίες.

Και από την στιγμή που με ένα ναυάγιο θα άνοιγαν οι πόρτες της Ευρώπης εύκολα, κάποιος, μπορεί να καταλάβει την συνέχεια. 

Όμως με την θάλασσα δεν μπορείς να παίζεις.
Ειδικά όταν υπάρχουν στο σκάφος γυναίκες, παιδιά, βρέφη. 

Δεν μπορώ να ξέρω ποιος ή ποιοι είχαν αυτήν την ιδέα. 

Δεν είμαι σίγουρος αν θεωρεί πως απώλειες της τάξης του 1-2% είναι ανεκτές, με σκοπό η ιδεοληψία του να γίνει η επικρατούσα άποψη. 

Δεν μπορώ καν να ξέρω αν μέσα στον θρίαμβο που τον κυρίεψε είχε, έχει, τον χρόνο να αναλογιστεί για αυτά τα θύματα. 

Δεν είμαι καν σίγουρος αν πιστεύει πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. 

Αλλά το μόνο που γνωρίζω είναι πως κάθε ψυχή που χάνεται στο Αιγαίο είναι μοναδική και δεν γυρίζει πίσω


Φίλοι...