Την προ-γιαγιά μου, λέει, την σύρανε νεκρή, με καναβίδια έξω από το σπίτι.
Γιατί τότε, κανένας δεν τολμούσε να έρθει σε επαφή με το νεκρό σώμα της.
Όταν το πρωτάκουσα ήμουν ανίκανος να αντιληφθώ την απελπισία των προπάππων μου. Έδειχνε τόσο βάρβαρο, τόσο μεσαιωνικό. Σκηνή από σκοτεινά χρόνια.
Γ@μημένη ζωή, πως τα φέρνεις… Να δείχνει φυσιολογικό το εντελώς αφύσικο.
Από όπως φαίνεται η γενιά μου θα φύγει πλήρης εμπειριών.
Ζήσαμε την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο, προδοθήκαμε με τον πιο αναίσχυντο τρόπο πάλι και πάλι.
Νοιώσαμε στο πετσί μας την περιφρόνηση, βιώσαμε οικονομικό πόλεμο, πείνα, φτώχια, απελπισία, ταπείνωση.
Το «ουαί τοις ηττημένοις» έγινε η καθημερινότητά μας.
Και τώρα το κερασάκι στην τούρτα.
#μενουμεστοσπιτι #StayHome , δεν μιλάμε, δεν χαιρετάμε, δεν βήχουμε, δεν καθόμαστε για καφέ, ο απέναντι ή και εμείς μπορεί να είμαστε ο ίδιος ο Θάνατος.
Βγήκαν οι Κινέζοι στα μπαλκόνια, σαν τα καναρίνια στο κλουβί για να τραγουδήσουν, τους ακολούθησαν οι Ιταλοί, και εγώ είχα θεωρήσει μισότρελλο, έναν παλιόφιλο, ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του, που είχε ανέβει στο τραπέζι ανοιγοκλείνοντας τους αγκώνες και φώναζε..κικιρίίίίκου.
Είθε να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς, και ζούμε σε τέτοιους.
Το μόνο που έχει μείνει είναι να κοιτάξουμε με προσοχή στην άκρη του τούνελ, μήπως καταφέρουμε και διακρίνουμε πόσο μαύρος είναι ο κύκνος.
©HeadWaiter
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου