Βαλβίδα ασφαλείας

Ανέκαθεν, και για κάποιον λόγο που δεν καλοκαταλάβαινα το κοινοβούλιο μου θύμιζε τις σχολικές εορτές όταν ήμουν παιδί.

Θυμάμαι ο καθένας και η κάθε μια από εμάς, ανέβαινε στο πάλκο και απάγγελνε το ποίημά του.

Καλά ή άσχημα δεν είχε σημασία, το χειροκρότημα ήταν σίγουρο, και μάλιστα ποιο ζεστό από την μαμά ή τον μπαμπά μας.

Μάλιστα ήταν τόσο το τρακ που είχαμε σαν παιδιά που κανένας μας δεν έδινε σημασία στην απαγγελία ή στο τι έλεγε ο διπλανός μας.

Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί  το κοινοβούλιο.

Η κάθε πολιτική ομάδα (κόμμα) λέει αυτό που θέλει να πει, μερικές φορές μάλιστα και άσχετα με την ημερήσια διάταξη,  αντιδρά για τα media σε κάποια σημεία και μετά όλοι μαζί στο καφέ της Χαράς.

Δεν υπάρχει σύνθεση, ούτε καν ανταλλαγή επιχειρημάτων, μόνο ατέλειωτοι μονόλογοι.

Και μετά η ψηφοφορία, λίγο σικέ αλλά δεν παύει να είναι ψηφοφορία. Άλλωστε είναι γνωστό τοις πάσοι τι θα ψηφίσει  κάθε βουλευτής, (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) πριν καν ανέβει στην έδρα.

 Βλέπετε υπάρχει η λεγόμενη  κομματική πειθαρχεία, κάτι σαν  Omerta.

 Κομματική πειθαρχεία. Ένας όρος αντίθετος με το Σύνταγμα
 ( Άρθρο 51 παρ.2 που ορίζει ότι «οι Βουλευτές αντιπροσωπεύουν το Έθνος» και Άρθρο 60 παρ.1 «οι Βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση») που όμως έχει καθιερωθεί ως νόμιμος και ηθικός.

Το καταστατικό των κομμάτων ισχυρότερο και από το Σύνταγμα.

Είναι και αυτός ένας τύπος Δημοκρατίας. 

Θα μου μείνει αξέχαστη η φωτογραφία από το καφενείο της Βουλής, με τους βουλευτές να παρακολουθούν ποδόσφαιρο, στην ολομέλεια να συζητείται το μνημόνιο και στην πλατεία Συντάγματος κάποιοι, ίσως λίγοι, να διαδηλώνουν νοιώθοντας προδομένοι.

Θέατρο. Ο ηθοποιός ανεβαίνει στην σκηνή  παίζει τον ρόλο του και μετά συνεχίζει την ζωή του.

Πολιτική: Η τέχνη του εξαπατείν, σε  χρόνο παρατατικό, με πολύ μεγάλη επιτυχία μάλιστα.

Γιατί αυτό το θέατρο που παίζεται καθημερινά στο κοινοβούλιο, με τον διαμοιρασμό των ρόλων του καλού και του κακού τελικά έχει επιτυχία.

Πέτυχε να μοιράσει τους ρόλους: του καλού, του κακού, του νόμιμου, του παράνομου, του φοροφυγά, του απατεώνα.

Πέτυχε να διχάσει την κοινωνία.

Και με αυτόν τον τρόπο λίγους μόνο μήνες μετά την «επανάσταση του γιαουρτιού» τα πρόβατα γύρισαν στο μαντρί.

 Μάλιστα σταμάτησαν και να βελάζουν.

Ακούγονται μόνο όσα ο σκηνοθέτης ορίζει να βελάζουν.

Έτσι για να υπάρχει και μια βαλβίδα ασφαλείας για τους θερμόαιμους.

Όπως ακριβώς θα γίνει και με την επιμήκυνση του «δανείου». 

Μια ανάσα, μια βαλβίδα ασφαλείας  ζητάει και ο Σαμαράς.

Λίγο χρόνο παραπάνω.

Λίγο χρόνο παραπάνω για να μετατρέψει  τα πρόβατα σε  ά-  λογα.

© HeadWaiter