Δεν είναι πολύ μακριά η εποχή που ο καθένας από εμάς αναφερόταν στο αδάμαστο του Έλληνα.
Θυμάμαι αναλύσεις, παρέα με έναν φραπέ, με τους συνδαιτυμόνες να υπερηφανεύονται για το πώς και πόσες φορές πήγαν στα μπουζούκια, στην ταβέρνα, στην καφετέρια.
Θυμάμαι διακοπές δύο και τρείς μήνες τον χρόνο.
Άσε τους Ευρωπαίους, εμείς είμαστε Έλληνες, εδώ ανοίγεις το παράθυρο και λάμπει ο ήλιος. Εκεί βόρεια το καλοκαίρι κρατεί δυο μέρες στην καλύτερη περίπτωση τρείς.
Μέχρι που, κάποια μέρα ακούσαμε τον GAP να δηλώνει ότι ή Ελλάδα δεν θα είναι ποια η ίδια.
Κανένας δεν τον πίστεψε, άλλωστε ακόμα και σήμερα μια μεγάλη μερίδα του κόσμου δεν πιστεύει, δεν έχει καταλάβει τι έχει γίνει.
Σε παρόμοιο περιβάλλον ζούμε και οι χρήστες του internet.
Αντίσταση με όπλο το πληκτρολόγιο και ατέλειωτα τιτιβίσματα στο twitter.
Αλλά μέχρι εκεί. Δεν υπάρχει καμιά όσμωση στον κόσμο του internet.
Χιλιάδες σελίδες, εκατοντάδες χιλιάδες likes και τίποτε παραπάνω.
Πολλοί από εμάς αντικατέστησαν την έξοδο του Σαββατόβραδου με την περιήγηση στις «αντιστασιακές» σελίδες του ελληνικού internet.
Γελάσαμε με τον Αντωνάκη, τα «χώσαμε» στον Στουρνάρα και τώρα άντε να δούμε πως θα πληρώσουμε το χαράτσι, τα τέλη κυκλοφορίας, τα φάρμακα της μαμάς.
Μοιάζει σαν η πολλή πληροφορία να έκαψε το μυαλό μας.
Μοιάζει σαν να μην πιστεύουμε όσα γράφουμε ή όσα διαβάζουμε.
Σαν να μην θέλουμε να πιστέψουμε ότι η Ελλάδα που ξέραμε χάθηκε οριστικά, και θα πρέπει να αγωνιστούμε πολύ, μα πάρα πολύ για να δούμε, όχι εμείς αλλά τα παιδιά μας καλύτερες μέρες.
Σαν ο φόβος να πάγωσε τόσο τις κινήσεις μας, που κάθε «αντιστασιακή» σελίδα να χρησιμεύει μόνο και μόνο για να δικαιολογούμαστε στον εαυτό μας για την απραξία μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου