Θα μου ήταν πολύ δύσκολο να ομολογήσω πως δεν νοιώθω απογοήτευση, βλέποντας τις πλατείες της χώρας άδειες από ανθρώπους που θα ήθελαν να διαμαρτυρηθούν για ότι συμβαίνει στην χώρα, και να μην πω πως πραγματικά λυπάμαι για αυτό.
Δεν είναι δυνατόν την στιγμή που οι στατιστικές μιλούν για 1.300.000 ανέργους οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας από κόμματα και συνδικάτα να μην συγκεντρώνουν πάνω από κάποιες χιλιάδες άτομα.
Τι πραγματικά συμβαίνει;
Φοβάται ο κόσμος;
Οι νοικοκυραίοι προσπαθούν να προστατέψουν το τελευταίο φύλο συκής;
Ξαναζωντάνεψε το DNA του Ανατολίτη σκλάβου που πιστεύει πως ήταν γραφτό; Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον; Μπόρα είναι θα περάσει;
Μπορεί! Μπορεί όλα μαζί.
Ή ίσως όμως κάτι άλλο:
Στις αρχές του περασμένου αιώνα, πέθανε στο χωριό μου ένας τσιφλικάς.
Δεν μπορώ να υποστηρίξω ότι είχε την βαρβαρότητα των τσιφλικάδων της κυρίως Ελλάδος, επτανήσιος γαρ. Δεν ήταν όμως και άγιος.
Έτσι λοιπόν την μέρα της κηδείας του, όλο σχεδόν το χωριό αλλά και από τα γύρω χωριά, μαζεύτηκε κόσμος να παρακολουθήσει την τελετή και να συνοδεύσει την σορό στην τελευταία κατοικία.
Κάπου όμως στην μέση της διαδρομής προς το νεκροταφείο ακούστηκε ο γιος του εκλιπόντα να απευθύνεται στον εγγονό του νεκρού και γιό του:
« Κοίτα-Κοίτα γιέ μου, κοίτα πόσοι μας ακολουθούν!»
Έμεινε για πολλά χρόνια αυτή η φράση στην μνήμη των Ζακυνθινών.
Ακούγοντάς της οι χωρικοί, άρχισαν σιγά-σιγά να απομακρύνονται από την πομπή, με αποτέλεσμα όταν το φέρετρο με την σορό, έφτασε στο νεκροταφείο, να έχουν μείνει μόνο οι στενοί συγγενείς για την τελευταία πράξη.
Ίσως κάτι ανάλογο να έχει συμβεί και σήμερα στις πλατείες της χώρας.
Οι χωρικοί της Ζακύνθου, θέλησαν να τιμήσουν τον νεκρό και όχι τον γιό ή τον εγγονό του.
Έτσι λοιπόν και σήμερα, οι Έλληνες σταμάτησαν να κατεβαίνουν στις πλατείες, γιατί σκοπός τους ήταν να στηρίξουν την χώρα και όχι τον κάθε αποτυχημένο πολιτικάντη συνδικαλιστή ή πολιτικό κόμμα.
Ίσως…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου