Δὲν νομίζω ὅτι σὲ καμία περίοδο τῆς ζωῆς μου κάποιος θὰ μποροῦσε νὰ μὲ χαρακτηρίσει ἰδεολογικὰ ἀριστερό.
Ἴσως λίγο πάνω ἀπὸ τὴν ἐλεύθερη ἀγορὰ νὰ εἶχα πάντα τὴν ἐλευθερία σὰν ἔννοια καὶ τὴν ἀξιοπρέπεια τοῦ ἀνθρώπου.
Ἀπὸ ὅτι βλέπω καὶ καταλαβαίνω, αὐτὲς οἱ δύο ἔννοιες (ἐλευθερία καὶ ἀξιοπρέπεια) βάλλονται σήμερα καὶ μάλιστα χωρὶς αἰδῶ.
Χαιρέτησα τὴν δημιουργία τῆς Ε.Ε. ὡς ἀντιστάθμισμα στὴν ὑπεροψία τῶν ΗΠΑ καὶ στὴν τυραννία τῆς πρώην ΕΣΣΔ.
Δὲν περίμενα ποτὲ ὅτι θὰ ἐρχόταν ἡ μέρα ποὺ θὰ ἔνοιωθα πὼς οἱ δύο μεγάλοι θεωρητικοὶ Karl Heinrich Marx καὶ Adam Smith, θὰ μὲ ἀπογοήτευαν τόσο οἰκτρά, ἐξίσου μὲ τὴν Ε.Ε.
Ὁ πρῶτος (Marx) μιλώντας γιὰ τὴν πάλη τῶν τάξεων, ἀστικὴ καὶ προλεταριάτο, δὲν εἶδε καὶ πῶς νὰ τὸ δεῖ, τὴν δύναμη τῆς πληροφορίας.
Καὶ ὁ δεύτερος (Smith) μὲ τὴν θεωρία τοῦ περὶ Ἀόρατου Χεριοῦ (invisible hand) ποὺ σωριάστηκε σὰν χάρτινος πύργος κάτω ἀπὸ τὴν πίεση τοῦ fiat money καὶ τῆς κάστας τῶν τραπεζιτῶν.
Ἂν οἱ δύο παραπάνω θεωρητικοὶ ζοῦσαν σήμερα μᾶλλον θὰ ἔνοιωθαν τρόμο, βλέποντας νὰ κυριαρχοῦν στὸν πλανήτη ὄχι πολυεθνικὲς ποὺ παράγουν ἀγαθὰ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ πολυεθνικὲς ποὺ δὲν ἐμπορεύονται τίποτε ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ χρῆμα.
Οἱ μεγαλύτερες ἑταιρεῖες στὸν πλανήτη δὲν εἶναι ἑταιρεῖες σὰν τὴν Apple τὴν Mitsubishi, τὴν GM, ἢ ἔστω τὴν McDonalds ἢ τὴν Coca Cola ἀλλὰ τράπεζες καὶ hedge funds.
Ὁ πλανήτης ἁλυσοδέθηκε μὲ ἕνα τεράστιο χρέος φτιαγμένο ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἁπλὰ πῆραν ἕναν ἐκτυπωτὴ καὶ τὸ δικαίωμα ἀπὸ τὶς κυβερνήσεις νὰ τυπώνουν χρῆμα.
Καὶ κάποια στιγμὴ ἡ Ἑλλάδα (ὡς ὁ ἀδύναμος κρίκος τῆς ἁλυσίδας) βρέθηκε στὸ μάτι τοῦ κυκλῶνα.
Μπορεῖ νὰ μᾶς «πούλησε» ὁ Γιῶργος μπορεῖ νὰ ἔφταιγε ὁ Κώστας, μπορεῖ ὁ Βενιζέλος νὰ ἦταν καὶ νὰ εἶναι ἀνίκανος, ἴσως νὰ φταίει καὶ ὁ Σημίτης, δὲν ξέρω. Δὲν θέλω νὰ ξέρω.
Ξέρω ὅμως ἕνα πρᾶγμα.
Συνεχίζοντας νὰ εἴμαστε καλὰ παιδιὰ δὲν κερδίζουμε τίποτε ἄλλο παρὰ μιὰ θέση σὲ κλουβί.
Μιὰ θέση σκλάβου γιὰ ἐμᾶς καὶ τὰ παιδιά μας.
Ὅμως τούτη δῶ ἡ χώρα ἴσως καὶ νὰ ἀξίζει κάτι καλύτερο.
Ἂν δὲν μποροῦσα νὰ καταλάβω τί ἀκριβῶς συμβαίνει ἔξω ἀπὸ τὴν χώρα μου θὰ μποροῦσα καὶ ἐγὼ νὰ εἶμαι ὀπαδὸς τοῦ δόγματος τῆς δημιουργικῆς καταστροφῆς. Νὰ πῶ: Κοίτα νὰ δεῖς εἴχαμε διεφθαρμένες κυβερνήσεις τὰ τελευταῖα 40 χρόνια. Τοὺς στέλνουμε φυλακή, δεσμεύουμε τὶς περιουσίες τους, δηλώνουμε ἀδυναμία πληρωμῆς τοῦ χρέους, ἢ μιλᾶμε γιὰ ἐπαχθὲς χρέος καὶ πληρώνουμε μόνο ἕνα κομμάτι του.
Θὰ μποροῦσε νὰ γίνει καὶ ἔτσι. Ὅμως τὰ κοράκια θὰ συνέχιζαν νὰ πετᾶνε γύρω μας. Θὰ συνέχιζα νὰ ἀκούω διαπιστώσεις τοῦ τύπου: «Ἡ πεῖνα στὶς χῶρες τοῦ τρίτου κόσμου δὲν εἶναι πρόβλημα διαθεσίμων πηγῶν ἀλλὰ θέμα πολιτικό, ὁ πλανήτης μᾶς μπορεῖ νὰ ταΐσει ἀκόμα καὶ τριπλάσιο πληθυσμὸ»
Δὲν θέλω νὰ εἶμαι καλὸ παιδί.
Ἂν σκάσω θέλω νὰ σκάσω μὲ βρόντο.
Μὲ τέτοιο βρόντο ὥστε νὰ πετύχω «δημιουργική καταστροφή» γιὰ ὅλον τὸν πλανήτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου