Όσο υπάρχουν σκλάβοι.

Και ξαφνικά το ήσυχο ταξίδι των δύο αστροναυτών μετατράπηκε σε εφιάλτη.
Ευτυχώς που σε μικρή απόσταση από το διαστημόπλοιο υπήρχε ένας πλανήτης που τα όργανα έδειξαν ότι μπορεί να υποστηρίξει ζωή.
Άλλαξαν πορεία ελπίζοντας ότι το σκάφος θα άντεχε μέχρι εκεί χωρίς να αφήσουν τα κόκκαλα τους στο διάστημα.

Και πραγματικά μετά από λίγο άρχισε η κάθοδος προς τον άγνωστο πλανήτη.
Μια παράξενη και γεμάτη εκπλήξεις κάθοδος.
Γιατί η ατμόσφαιρα του πλανήτη (το έμαθαν αργότερα) είχε ένα παράξενο συστατικό που αποδομούσε κάθε υλικό μη φυσικό.
Έτσι όταν οι δύο αστροναύτες ακούμπησαν στο έδαφος, το σκάφος, ο εξοπλισμός, και τα ρούχα τους είχαν εξαϋλωθεί.
Τουλάχιστον όμως ήταν ζωντανοί. Γυμνοί, λοιπόν, άρχισαν να ψάχνουν για σημάδια πολιτισμού.  

Δεν άργησαν όμως να περικυκλωθούν από μια ομάδα κατοίκων του παράξενου πλανήτη, οι οποίοι αφού θεώρησαν ως ένα μη γνωστό στην επιστήμη τους ζώο τους δύο άτυχους αστροναύτες τους έπιασαν και τους έκλεισαν σε ένα κλουβί στον ζωολογικό κήπο της πόλης τους.
Εξωγήινοι και γήινοι μιλούσαν σε διαφορετική ηχητική συχνότητα και έτσι κανένας δεν άκουγε τον άλλο.
Απογυμνωμένοι λοιπόν από κάθε στοιχείο του πολιτισμού τους και μη έχοντας κανέναν τρόπο επικοινωνίας με τους δεσμώτες τους, οι δύο αστροναύτες μας έγιναν το διασημότερο αξιοθέατο στον ζωολογικό κήπο αυτής της γωνιάς του διαστήματος.

Οι προσπάθειες τους να αποδείξουν ότι είναι έλλογα όντα προερχόμενα από έναν άλλο μακρινό πολιτισμό απέβησαν άκαρπες.
Άλλωστε είναι γνωστό ότι ο άνθρωπος μοιράζεται αρκετές ικανότητες με τα υπόλοιπα ζώα που θα ήταν αρκετά δύσκολο για κάποιον να μπορέσει να διακρίνει διαφορές ανάμεσα στον «πολιτισμό» μιας αγέλης ζώων π.χ. και στην συμπεριφορά μιας ομάδας ανθρώπων.

Έτσι λοιπόν ο καιρός περνούσε με χιλιάδες επισκέπτες έξω από το κλουβί και έναν μοναδικό επισκέπτη μέσα σε αυτό.
Ήταν ένα χαριτωμένο ζωάκι που οι δυο αστροναύτες έβλεπαν καθημερινά να τους επισκέπτεται και να τρώει το περίσσευμα του φαγητού τους.
Ήταν δε, τόσο χαριτωμένο που ο άντρας της παρέας με τα λιγοστά υλικά που είχε, έφτιαξε ένα υποτυπώδες κλουβί, το έβαλε μέσα και το πρόσφερε στην σύντροφό του.
Αυτή του όμως η πράξη έφερε τεράστια αναστάτωση στους επισκέπτες του ζωολογικού κήπου και μετά από λίγο μια ομάδα εξωγήινων επιστημόνων έφτασε στο ζωολογικό κήπο.

Πήρε το ζευγάρι των αστροναυτών, τους μετέφερε στο εργαστήριο και μετά από λίγες μέρες οι δυο πολιτισμοί βρήκαν τρόπο να συνεννοηθούν μεταξύ τους.
«Αλήθεια πως καταλάβατε πως είμαστε έλλογα όντα;» ρώτησε ο αστροναύτης.

«Είναι πολύ απλό» απάντησε ο εξωγήινος επιστήμονας «από το κλουβί που έφτιαξες. Μόνο ανώτερες μορφές ζωής φυλακίζουν για ευχαρίστηση»  

Το παραπάνω κείμενο δεν αποτελεί τίποτε περισσότερο από μια ασεβή περίληψη ενός μυθιστορήματος από τα ηρωικά χρόνια της επιστημονικής φαντασίας, Sci-fi.

Δεν θυμάμαι τον τίτλο του αλλά ούτε και το όνομα του συγγραφέα. ( Ίσως ο Clarke ή ίσως οBurroughs ή ο Asimov )  

Ήταν ένα από εκείνα τα συγγράμματα που δεν είχε σκοπό να ψυχαγωγήσει αλλά μπολιάσει τον αναγνώστη  με  τρόπο σκέψης που να εμπεριέχει την ανάγκη αμφισβήτησης  αντιλήψεων, που για πολλούς από εμάς είναι ταμπού ή θεωρούνται κάτι το φυσιολογικό στην ζωή μας.

Πολιτισμένος και έλλογο όν, λοιπόν, κάτι που κρατά για δική του ευχαρίστηση ένα άλλο ον στο κλουβί. Πολλοί και πολλές από εμάς το έχουμε κάνει και μάλιστα μας αρέσει. Είναι κάτι το φυσιολογικό.

Όπως και φυσιολογικό ήταν στην Αθήνα του Περικλή να βλέπεις σκλάβους σε κάθε γωνιά της πόλης.

Ο όρος σκλάβος αν και σήμερα δείχνει βάρβαρος ή και αναχρονιστικός συνεχίζει να υπάρχει έστω και με μικρές παραλλαγές.

Όλοι μας πιστεύουμε σαν φυσιολογική την ύπαρξη αρχόντων και αρχομένων και μάλιστα σε κάθε πτυχή της ζωής μας.

Η κοινωνία μας έχει μια ιεραρχία.

Ποιος όμως από εμάς μπορεί να διακρίνει την περίπτωση που ο άρχοντας μας βάζει στο «κλουβί» για να μας προστατέψει και πότε αυτό γίνεται για δική του ευχαρίστηση, για δικό του όφελος ή και ακόμα-ακόμα να ενισχύσει την εξουσία του;

Την απάντηση δεν θα μας την δώσει η ιστορία, άλλωστε αυτή γράφεται από τους νικητές.

Και σε τελική ανάλυση είναι κοινό μυστικό ότι η Ιστορία με τον μόνο σκλάβο που ασχολήθηκε ποτέ ήταν ο Σπάρτακος   τονίζοντας τον μαρτυρικό του θάνατο.

Την απάντηση θα την δώσεις λοιπόν μόνο ΕΣΥ!

Αλήθεια πόσο σκλάβος αισθάνεσαι σήμερα;

© HeadWaiter